Afscheid

Ik wilde schrijven over leuke dingen, maar vandaag geen strandje of kekke jurk. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Deze week is dat van Furry en het verdriet dat gepaard gaat met het aankomende verlies van mijn allerliefste kleine vriendinnetje, mijn pluizige steun en toeverlaat en het wezentje dat mij alleen beoordeelt op het tijdstip waarop het snoep en zachte voertje wordt geserveerd.

Ergens doet het me denken aan de arts die ’s ochtends aan het sterfbed van mijn schoonvader verscheen en sprak:,, Meneer, u gaat sterven, op korte termijn, waarschijnlijk vandaag nog.”

En ik hoor het nu in mijn hoofd ‘Furry, je gaat sterven, zaterdag om 13.00 uur’. Het doet pijn en het voelt alsof mijn hart zich opblaast in mijn borstkas, klaar om te barsten, maar dat gebeurt niet.

We hebben voor haar gekozen: het lange slapen, vóór het grote lijden. Het hoort bij het gouden mandje dat ze bij ons heeft. De liefde voor haar is te groot om haar te laten lijden. Van wieg tot graf, de zorg voor een huisdier.

Voor mij hoort het nu bij mijn leven als dertiger. Het wegbrengen van mijn eerste eigen huisdier. Pas nu begrijp ik ook deels het verdriet dat mijn ouders moeten hebben gehad toen zij afscheid moesten nemen van de huisdieren uit mijn kindertijd. Ik schrijf ‘deels’, want zij hadden hun eigen verdriet, plus dat van hun vier kinderen.

Sinds 23 januari 2010 zijn we onafscheidelijk. Ten minste, als zij daar behoefte aan heeft of ik iets lekkers in mijn handen heb. We hebben samen veel meegemaakt, we hebben samengewoond, zijn verhuisd naar mijn ouders en hebben papapoes leren kennen.

Ik vergeet nooit meer het moment dat mijn mannetjesmens mij op kwam halen voor onze eerste date. Hij zat op de bank, Furry sprong op de salontafel, ging met haar voorpootjes op zijn bovenbenen staan, keek hem diep in de ogen en snuffelde aan zijn gezicht. Het was een ‘match made in heaven’ en hij was goedgekeurd. Al vanaf de tweede week ging ze in de reismand mee naar Rotterdam voor het weekend en na een jaar verhuisden we samen naar papapoes en waren we net een echt gezin. Het beste vriendje van Furry, in Rotterdam, werd de papa van papapoes. Zelfs nu zit ze, als ze wat te mokken heeft, bij zijn foto en zorgt ze dat het beeldje van de kat, altijd aan zijn rechterkant zit.

In mei begon ze tekenen van pijn te vertonen. Ze schudde veel met haar hoofd, kwijlde en likte voortdurend aan haar bekje. Ze was al bekend met ontstekingen in haar tandvlees en dat was nu ook het geval. Het beste zou zijn een aantal tanden en kiezen te laten verwijderen en dat deden we dan ook. Alles voor het jong…

Al vrij snel voelden we een bobbel in haar kaak. In eerste instantie dachten we misschien dat het nog wondvocht of een bloedstolsel was, maar toen het niet slonk leek een ontsteking logischer. Onze lieve dierendokter Iris achtte die kans heel waarschijnlijk, maar gaf toen al aan dat het ook iets anders zou kunnen zijn. Furry mocht aan de antibiotica, 16 hele dagen… Een hel voor ons allebei.

De 17e dag vertelde de dierendokter Iris mij dat de bobbel in de kaak, met 99% zekerheid een kwaadaardige tumor was. Hoewel ik er steeds meer rekening mee was gaan houden dat dit niet goed kon zijn, voelde het toch alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.

De prognose was dat de tumor zou groeien, maar wel in de kaak zou blijven. Furry zou moeite krijgen met eten, verzwakken en dan zou het een goede tijd zijn om haar te laten gaan en verder lijden te besparen. Tegen de pijn kreeg ze pijnstilling, zo lang als nodig.

Inmiddels blijkt Furry een trooper. Alles op haar voorwaarden. Ze eet, ze drinkt en is geen gram afgevallen, haar onderkaak staat scheef, haar tong hangt deuzig uit haar mond, ze toont geen pijn, maar kan haar vacht niet meer verzorgen. Ze trekt zich meer en meer terug en spint niet meer. Ze komt alleen nog bij ons als we heel rustig zijn of als we slapen. Ze is zichzelf niet meer.

Hare Koninklijke Harigheid Prinses Furry, geboren als Chica van The Coonskliek op 24 oktober 2009 in Apeldoorn. Tegenwoordig, door de hoeveelheid rondvliegend kwijl, beter bekend als flatsiepoes. Haar hele leven zijn we samen geweest. Ik heb over haar gewaakt toen ze ziek was, naast haar gezeten toen ze pijn had, haar gekamd, gewassen en shit uit haar broek geknipt. Ik heb voor haar gezorgd alsof ze mijn kind is. Als ze straks sterft, neemt ze een deel van mij mee, maar ik kom niets tekort, want ik heb er mooie en warme herinneringen voor terug gekregen. Ik heb niet de illusie dat ik een kind ga verliezen. Ik wist vanaf het begin dat ik haar ooit weg moest brengen. Er komt een moment dat ik niet meer om haar zal rouwen en zonder pijn aan haar terug kan denken als de prinses die mij mamapoes maakte.

Ik heb er vrede mee dat ze gaat, maar juist ze kleine dingen roepen nu dit verdriet op. De laatste keer de kattenbak schoonmaken, haar boodschapjes doen, het dauwtrappen in de nacht en het ophalen van haar slaaptabletjes voor zaterdag.

Zaterdag de 29e zal ze sterven, niet meer ziek zijn en opgewacht worden door de vriendjes die haar al voorgegaan zijn.

Bedankt voor het lezen.

Liefs,

Sharon